Di 25 saliya nivîskariya wî de PORTREYA M.Çiya Mazî
Di Diyarnameyê de jî nivîsî
Li gor qeydan ji sala 93’yan ve bi kurdî dinivîse lê ji bo sala weşandina nivîsek wî wekî çapkirî diyar dike ku niha tam nayê bîra wî lê dibêje, “Ez ne şaş bim meha dawî ya 94’an an jî destpêka 95’an bû nivîsa min hat weşandin.” Bi vî awayî serdema ku bûye bingeha nivîskariyê bo me tîne ziman. Ji wê salê de ji rojnameya Welatê Me, Azadiya Welat, Ozgur Polîtîka bigire heta kovarên wekî Jiyana Rewşen, Tîroj û gelekên din, her nivîsên wî hatin weşandin. Ji bilî van di malperên wekî Rewanbêj, Xendan û Pûkmedîa de nivîsên wî derketine. Çiya Mazî demek dirêj wekî qunciknivîskar ked da Diyarnameyê jî û nivîsên wî li wir jî hatin weşandin.
Xelatên wî
Ber bi dawiya salên 90’î ve Kovara Jiyana Rewşen pêşbaziya çîrokan dide dest pê kirin û rastî eleqeyê tê. Di van pêşbaziyan de yek ji wan kesên ku bi ser dikeve jî Çiya Mazî ye. Mazî bi çîroka xwe bi ser dikeve û xelata xwe jî ji destê kedkarê zimanê kurdî Feqî Huseyîn Sagniç digire. Ew li aliyek karmendiya xwe didomîne û li aliyê din jî xebata xwe ya nivîsandin û berhevkariya kurdî didomîne. Û dema sal bi ser 2000’î de dikevin wekî gelek nivîskarên Bakur yekem pirtûka wî jî derdikeve: “Mistek Jiyan, 2003, Çîrok”.
‘Beyî helbestê çîrok ji bo min nîvî ye’
Di nav pirtûkên wî yên heta niha hatine weşandin de herî zêde pirtûkên çîrokan hene. Wî heta niha tam 5 pirtûkên çîrokan weşandine. Helbet ligel çîrokan ew helbestan jî diweşîne. Em dixwazin ew li ser van beşan tiştinan bo me bibêje, ew dest pê dike: “têkiliya çîrok û helbesta min: Bêyî helbestê, çîrok ji bo min wekî nêvî ye. Lê gelo min heq daye wan an jî tiştên di dil û mejiyê min de rijiyaye ser kaxezê? Gelek caran heyfê li hestên di dil û mejiyê min de ye tînim ku bi dilê min neketine an jî nikarîbûne têkevin ser kaxezê û bên ziman. Ji xwe huner jî ew e ku mirov tam hestên di dil de bi lêv bike. Zor e jî ji xwe. Yan jî mirov karibe hest û ramanên kesên din, giyanewerên din hîs bike û birijîne ser kaxezê. Yan jî mirov hîsê ji tiştên ne giyanewer re bi hunerî biafirîne. Mirov dîmenên civakî, kesî û xwezayî bibîne û binivîsîne ew pir girîng in. Dîtin pir pir girîng e ji bo wêjevanekî. Tişt û bûyerên ku min dîtine û zanim ku hinek kes nabînin, hinekên ku dibînin û nikarin, nizanin nav lê bikin, nikarin bi wate bikin, nikarin dersê jê bistînin û yên ku bandor li min kirine, dixwazim û min xwestiye bikim çîrok an jî honak, da ku ew bûyer, ew tişt ew wate bi ber bê neçin û ramanên min û wêneyê qewimînan yên di wê derbarê de neqilî pêşerojê bibin, mayînde bimînin û bereya dîtinan fireh bikin. Her wiha ew nivîsa min ku wekî perçeyê ji bedena min dirûv digire, dê hestên min jî li dinyayê bihêle. Wisa jî li çîrok û helbestê dinêrim.”
(...)
Ji www.diyarname.com hatiye girtin.
dewama wê di diyarname yê de ye...
